Diken üstünde yaşıyorum.
Beni bu ruh halinden alıkoyan tek güçlü duygunun aşk olduğunu fark ediyorum ve sonra seni tanıyorum.
Seni tanımaya çalışıyorum.
Çünkü buna ihtiyacım var.
O bildik mayhoş his yüreğime girince nasıl da akışına bıraktığımı fark ediyorum. Rahatlıyorum.
Dikenlerden kurtuluyorum.
Seni bencilce, sadece bana hissettirdiklerin için sevdiğimi farkediyorum.
Huzura olan yolculuğumdaki bir araç.
Sen öylece bir gün geldiğin gibi aniden hayatımdan çıkıyorsun.
Belki seni yazmamı istediğinden..
Ben eski yerime geri dönüyorum.
Bu arada yaşadığım ucundan aşka şükür mü etsem?
Yok oluşunla döndüğüm hüsrana küfür mü?
Bilemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder