Ben çocukluğumdan epey özlem biriktirdim.
Sokak aralarında taso kapıştırmak mesela, yerden yüksek oynamak, ip atlamak, saklambaç oynamak,adına bir türlü karar veremediğimiz; ortada sıçan :D yada diğer bir deyişle yakantop, şu yarısı çikolata olan bisküvileri de özledim şimdilerde, yerine Nutella'ya çubuk kraker bandırmak stratejisi geliştirdim.
Sonra her sabah bir çizgi film kuşağı...
Bugs Bunny, Tom ve Jerry, Jetgiller, Şirinler, Scooby Doo, buda bizim küçük sırrımız olsun, hala rastladığımda izlerim:)
90'lı yıllarda çocuk olmak başımıza gelen en iyi şeydi bence.
Sonra bir anda teknoloji çıldırdı, sevgiyle oynanan oyunlar sanallaştı, ah bu internet nesli diyen koca koca amcalardan ve teyzelerden olmak da istemem tabi.
Fakat çocukluğunu mahalle arkadaşlarınla çamura bulanarak, kahkalar eşliğinde yaşamak çok başkaydı..
Eh hala da özlerim doğrudur.
Gerçek arkadaşlıklar ve emekle harmanlanan sevgiler o dönemde yetismenin bizlere kattığı birer hediye olsa gerek.