Büyümenin en eşsiz yanı hissizleşmeye başlayan uyuşuk kalbimizin bilinçaltındaki acı etkisi..
Boşluğuna denk getirmezsem acımaz ki diyor hayat ve en savunmasız anını kolluyor.Yaşıyorsun hüznü sonuna kadar.
Geçiyor..
Hayatına sokarak hata ettiğin insanları en çok bu acılarında fark ediyorsun.
''Oha lan sen de mi?!'' demene kalmadan yeni bir felakete uzanıyor kolların.Sonra hissizleşmeye başlıyorsun çevrene karşı.Ne dost,dost kalıyor yüreğinde ne sevgili sıfatını koruyabiliyor..Sadece çevrene ördüğün duvarların sırıtarak bakıyor yüzüne.
''Hoş geldin yalnızlığına'' dercesine ve sen bir kez daha geri dönüp bakmak için çırpınırken, tutunmak için ufacık bir sebep ararken bir kayıpla daha karşılaşıyorsun.
Kalınlaşıyor betonlar,
Uzayıveriyor yollar...
Kimsecikler de yok etrafında iyi mi?
Sadece birkaç anı yerden kaldırılmış, tozlanmış..
Olsun diyorsun bir kez daha yapmacık ümidinle,
''En azından yaşıyorum.''