Mahalle maçları ne zaman biter biliyor musun?
Topun sahibinin canı sıkıldığı zaman...Biz böyle çocuklardık, top benimse en son kişinin sıkılmasını  bekler, topumu da bırakmazdım hani..
Bir başkasının olduğunda ise oyunun en heycanlı yerinde küstah çocuk eğilip topu bir hışımla eline alır, koltuk altına yerleştirip ''Ben eve gidiyorum'' der ve can alıcı yürüyüşüyle giderdi.
Onun için bizim eğlencemizin bitip bitmediği hiçbir anlam ifade etmiyordu.
Bir de ben, sıkılsam da oturup bitmesini bekleyen..
Çocukluğumuzdan o kadar çok alışkanlık taşıyoruz ki bugüne şaşarsın.
Şimdi birileri kırılmasın diye oturup uzun uzun sevdiğimiz ve birilerini sıkarım diye aynı sevgiyi beklemediğimiz için suçlu biz mi olduk yani?
''İnsanlar arasında en iyisi değilim, bunu bende biliyorum.''
Hala seviyorum..