İnsan hakaretin en büyüğünü kendisine yapıyor.Zamanı geldiğinde ise kendine ödül vermekten geri kalmıyor.Hayatta belki de en zor olan affetmek..
Acı çekmeyi hak ettiğini düşündüğümüz benliğimizi affetmek..
Gözlerini kapatıp derin bir nefes al keyfine vara vara.
Alacak kaç nefesimizin kaldığını kim bilir?
İntikam..
Acı..
Esaret...
Bağımlılık..
Nefret..
Vadesinin ne zaman dolacağını bilmediğimiz hayatlarımız için fazla kibirli hisler değil mi?
Sana bu kibri veren kim?
Bir de zoraki özlemler var..
Özlemek derde çare değil.Giden geri gelmiyor amaçsızca bekleyince.Beklemek sadece ömürden çalıyor..
Yaşanabilecek mutlu anlar yerine arsızca hayatımızın içine eden acı bekleyişlere teslim oluyoruz.
Oysa hayat ne kadar adi!
Ne kadar "bugün".
Ne kadar "zamansız".
Birbirimize tutunmadığımız ve sevgiyle beslenmediğimiz her an için pişman olacaksak neden bu öfke?
Gereksiz bir amaç uğruna hayatını heba edip mücadele etmek ne kadar oyalayıcı ise gelmemesi gereken birini beklemek de o kadar trajikomiktir.
İyisi mi hayatın iplerini elimize alalım.
Sevelim, sevilelim..
Nefes alalım,
Bütün vazgeçişlere rağmen..
Ne dersin?