Hayat yalnızlığı idrak edince başlıyor.

Bağlanmanın aşılması gereken en katmerli engel olduğunu farkedince.

Bak bana, o kadar çabuk alışırım ki korkarsın.

Ama sevdiğim bir huyum var benim de..

Sevilmediğimi hisettiğim an uzaklaşırım.Deli gibi sevsem de, ve ölesiye bağlanmış olsam da.Çünkü orası ait olduğum yer değildir artık, bunu bildiğim an öyle kalın bir duvar örerim ki araya, az önce bana tapmıyor muydun? sen diye şaşırtırım adamı.

Belki bu kendimle benimsettiğim ''istenmediğin yerde durma'' mesajıdır.

Biri bana şu hayatta kafasını hiçbir şeye takmadan yaşayabilen birini göstersin lütfen!!

Bir şey denemek istiyorum.

:)