Bazen bir şarkıyı sadece bir mısrası için dinleriz, " sevdan bir ateş oldu bende, gönlüm bir deli coştu senle" kimler gelir geçer dinlerken de fark etmeyiz.
Hani kim olduğunu unutmak derler ya, nasıl da unuturuz herşeyi birdenbire,bazen onu düşünürken bir başkasının elini tutuyoruzdur ve en acısı da odur..
Ve bazen bir cümleyi bitirmek için, büyük kayıplar vermek gerekir.. Öyle yan yana gelince gözümüze hoş gelmeyen binlerce kelimenin gerçek anlamını ancak böyle bir acı gösterebilir bize..
Bazen eski bir sevgilinin adını unuturuz, sonra şaşarız kendimize, ya çok yaşlandım ya çabuk  yaşadım diye..
Tükettiğimiz ya da kaybettiğimiz birilerine duyduğumuz hisler değildir, hislere duyduğumuz heyecandır bu sebeple..