Ufak aydınlanma vakaları/anları yaşıyorum ara sıra.
Genelde acı verici oluyor ani şok edici bir korku ve ardından öldürücü bir kaybetme korkusu.
Donuk bir denize girip titreyerek kendine gelmeye çalışmak gibi...
Sonunda kendime duyduğum  son saygı ve güven parçacıklarını da kaybedişim ve eserikli hallerime yenik düşüp çırpınmaya başladığım dakikalar.
Ruh halimi tarif etmek güneşe dimdik öyle inat edercesine bakmak gibi rahatsız ediyor.
Başıma gelen musibetlerin arasında seçim yaparken buluyorum kendimi...
''İlla da bir şey olacaksa şu olsun''
Tamamen iyi durumda olmak, muazzam bahanelerle örtülmüş bir imkansızlıktan bana el sallıyor besbelli.
Bu rahatsızlık öyle batıyor ki...
Konuşma yetimi kaybedeceğimi sanıyorum, anlatmak benim için anlamını yitiriyor.
Yazma isteğim artıyor, sesimi ise elime verilmiş ve sakın kaybetme ha denilmiş bir antika gibi derinlere bir yerlere saklama gereği duyuyorum.
Kelimelerim arttıkça sesim kısılıyor.