Yanımızda olmadığını bile bile zoraki " Burdayım be, ben burdayım" dediklerimiz var..
Zorla hayatlarımızın kıyısında yüzdürdüklerimiz,
Bir türlü yanımıza gelmeye cesareti ya da arzusu olmayanlar..
Ve onları ikna etmek için harcadığımız uzun uzadıya enerjimiz.
Hani zar zor duyan birine kısık sesle hayat hikâyemizi anlatmak gibi sanki, umutsuzca devam ettiğimiz ve sesimizin tonunu artırırsak rahatsız edeceğimizden korktuğumuz...
Hiç kayalıklardan girdiniz mi denize yanı başında kumsal olmasına rağmen?
Hiç tüm o kolay yollara rağmen zor olanın size daha çekici geldiği olmadı mı Allah aşkına?

Mahalle maçları ne zaman biter biliyor musun?
Topun sahibinin canı sıkıldığı zaman...Biz böyle çocuklardık, top benimse en son kişinin sıkılmasını  bekler, topumu da bırakmazdım hani..
Bir başkasının olduğunda ise oyunun en heycanlı yerinde küstah çocuk eğilip topu bir hışımla eline alır, koltuk altına yerleştirip ''Ben eve gidiyorum'' der ve can alıcı yürüyüşüyle giderdi.
Onun için bizim eğlencemizin bitip bitmediği hiçbir anlam ifade etmiyordu.
Bir de ben, sıkılsam da oturup bitmesini bekleyen..
Çocukluğumuzdan o kadar çok alışkanlık taşıyoruz ki bugüne şaşarsın.
Şimdi birileri kırılmasın diye oturup uzun uzun sevdiğimiz ve birilerini sıkarım diye aynı sevgiyi beklemediğimiz için suçlu biz mi olduk yani?
''İnsanlar arasında en iyisi değilim, bunu bende biliyorum.''
Hala seviyorum..