Müptelayım !
Galiba seni insan gibi sevmeyi öğrenemedim.
Alabildiğine ölçüsüz, alabildiğine deli dolu...
Arsız, huysuz, hoyratça bir kalp bendeki, bir o kadarda bencil...
Konu sen olunca; artçıları hariç dokuz şiddetinde bir depremle sarsılıyorum.
Yada şiddetli bir fırtınaya kapılmış gemi misali, rotamı kaybediyorum.
Rüzgârda bir o tarafa bir bu tarafa savrulup duruyorum.
Yalnızlığa alışkınımda sensizliğe alışmaya meylim yok, keza  mecalimde !
Evrenin yolladığı bütün olumsuz mesajlara rağmen,
inatla seni sevebilmek gibi ultra lüks isteklerim var.
Akıntıya karşı kürek çeken acemi bir balıkçı gibi !