Gölgeler düşmüş şehrimin aydınlıklarına,her birinde sana dair izler...Karanlık bir köşede saklıyorum seni, kentimin en ücra, en bilinmez köşelerinde. Sen, benim en karanlığımsın en ulaşılmazım,en bilinmeyenli denklemim, en çok kendime sakladığım...Herkes bir hayatın gönül bahçesi olmak ister ya , her bahçenin çiçekleri vakti geldiğinde solup gider, büyüsünü kaybeder. Sen benim bataklığım ol saplanıp kalayım sende , daha derinlere çek beni...

Özlemlere aşina değilim ama sen hep şu genzimi yakmaya devam eden hasret ol... Ayak parmağımı köşesine çarptığım sehpa ol mesela, acısından gülmekle ağlamak arasında kalabileceğim.Olabileceğin en aykırı şey ol şu hayatta ama sadece senden ve benden olan birşey... Bir kara delik ol zaman diliminde, ben sende sonsuzlukta kaybolayım...Kendimden çok yoruldum sende kalıp biraz soluklanayım.

Yazarını kendime sakladım

:)